កាលពីព្រេងនាយ មានចចកត្រោសធំមួយ
ដល់ខែលំហើយ វាតែងតែដើររកត្រពាំងបឹងបួដែលរីងទឹក ដើម្បីចាប់ត្រីស៊ី ។ ដើរមួយស្របក់ វាបានទៅដល់ត្រពាំងមួយដែលរីងទឹកអស់ នៅសល់តែប្រឡង់ភក់ ដែលមានត្រី កំពឹស បង្កង ក្ដាម
ជាច្រើន។ ចចកឃើញហើយមានចិត្តត្រេកអរយ៉ាងខ្លាំងដោយគិតថា «ថ្ងៃនេះអញមានលាភធំណាស់ ជាលាភចម្លែកជាងសព្វថ្ងៃ» ។ ឯកំពឹសមានប្រាជ្ញា ឮចចកថាដូច្នោះហើយ ក៏និយាយលួងលោមចចកថា «យើងទាំងអស់គ្នាគឺជាចំណីបងចចកឯងទាំងអស់ហើយ
ប៉ុន្តែយើងប្រឡាក់ភក់ណាស់ បងឯងស៊ីយើងទាំងភក់ដូច្នេះ មិនឆ្ងាញ់ពិសាទេ»
។ ចចកឆ្លើយថា «ធ្វើដូចម្ដេចនឹងឆ្ងាញ់ពិសា
?» ។ កំពឹសឆ្លើយថា «បងចចកត្រូវយកយើងទៅលាងទឹកឲ្យជ្រះស្អាត ហើយសឹមស៊ី នោះទើបឆ្ងាញ់ពិសា» ។ ចចកថា «ធ្វើម្ដេចនឹងយកទៅលាងបានបើច្រើនដល់ម្ល៉ឹង?»។ កំពឹសថា «បងចចកកុំព្រួយចិត្ត ខ្ញុំធានាគិតឲ្យបងបានស្រួល ប៉ុន្តែ បងឯងត្រូវធ្វើតាមខ្ញុំ»។ ចចកឆ្លើយឡើងថា «បងឯងនិយាយដូចម្ដេចក៏ខ្ញុំតាមទាំងអស់»
។ កំពឹសថា «ធ្វើដូច្នេះ ចូរបងឯងចូលមកដេកននៀលក្នុងភក់នេះ
ហើយយើងរាល់គ្នានឹងបានតោងខាំរោមបងឯង បងឯងនាំយើងទៅរកស្ទឹងបឹងបួឯណា
ដែលមានទឹកថ្លាច្រើន បងឯងលាងយើងឲ្យស្អាត
ហើយសឹមបងឯងស៊ីឆ្ងាញ់ពីសាតាមចិត្តចុះ» ។
ឯចចកជាសត្វលោភហើយល្ងង់ ក៏ធ្វើតាមពាក្យកំពឹស ។ កំពឹសនិងត្រី
ក៏បបួលគ្នាតោងរោមចចកទៅ លុះទៅដល់បឹងមួយធំវែង មានទឹកថ្លាល្អ
ចចកដើរចុះទៅក្នុងទឹក ឯអស់ត្រីកំពឹសក៏លោតទៅក្នុងទឹក
ហើយប្រាប់ថា «បងចចកឯងទៅជញ្ជូនមកឲ្យអស់សិន
សឹមមកស៊ីឲ្យឆ្អែតតែម្ដង យើងនៅចាំបងនៅទីនេះ» ។
ចចកក៏ទៅជញ្ជូនត្រីនិងកំពឹសមក លុះត្រាតែអស់ពីត្រពាំងនោះ ។ ពួកត្រី
កំពឹស ក្ដាម ខ្យង ដឹងថា
ចចកជញ្ជូនអស់ហើយក៏នាំគ្នាមុជក្នុងទឹកបាត់អស់ទៅ ។ ឯចចក
ដឹងថាកំពឹសបញ្ឆោតដូច្នេះហើយខឹងណាស់ ដើរទៅបបួលអស់សត្វធំតូច មានដំរី រមាស ខ្លា
គ្រប់ភាសាសត្វ ទាំងពស់ថ្លាន់ ពស់ធំ ពស់តូច ទាំងសត្វហើរ គ្មានសេសសល់ ដើម្បីបបួលគ្នាមកបាចទឹកបឹងនោះឲ្យរីង
នឹងបានចាប់ត្រីក្នុងបឹងនោះស៊ីឲ្យអស់។
វាបានឲ្យពស់ថ្លាន់ធ្វើជាទំនប់ ចំណែកសត្វឯទៀត បបួលគ្នាបាច ។ សត្វក្នុងបឹងដឹងថា
ចចកបបួលគ្នាបាចទឹកឲ្យរីងទាំងបឹង ភ័យណាស់ ក៏គិតគ្នាថា «ធ្វើដូចម្ដេចទើបឲ្យសត្វទាំងអស់នេះឈប់បាចទឹក?» កាលនោះ ត្រីក្រាញ់ឆ្លើយឡើងថា «ខ្ញុំឮគេនិយាយថា
បងសុភាទន្សាយជាអ្នកមានប្រាជ្ញា និងចេះជួយដោះទុក្ខមនុស្សសត្វផង បើដូច្នេះ ខ្ញុំនឹងទៅពឹងបងសុភាទន្សាយ ឲ្យមកជួយដោះទុក្ខអស់យើង» ។ ពួកត្រីគិតគ្នាហើយ ក៏ប្រើត្រីក្រាញ់ទៅអញ្ជើញសុភាទន្សាយ ។
ត្រីក្រាញ់ប្រឹងននៀលចេញទៅ លុះដល់ត្រូវថ្ងៃក៏ក្រៀមស្រកាអស់។ ដល់ពេលយប់ សុភាទន្សាយចេញមករកស៊ី
បានឃើញត្រីក្រាញ់ននៀលដូច្នោះក៏សួរថា «បងត្រីក្រាញ់ទៅណា?»។ ត្រីក្រាញ់ឃើញសុភាទន្សាយហើយមានចិត្តត្រេកអរណាស់
និយាយអង្វរថា «បងសុភាទន្សាយ សូមអាណិតខ្ញុំ ត្បិតត្រីទាំងអស់ក្នុងបឹងគេប្រើខ្ញុំមកឲ្យអញ្ជើញបងសុភាទន្សាយទៅ
ដោយឮទាំងសត្វទាំងមនុស្សនិយាយថា បងជាអ្នកមានប្រាជ្ញាចេះកាត់សេចក្ដីដោះទុក្ខ
បើអ្នកណាកើតទុក្ខ បងតែងទៅជួយដោះទុក្ខគេមិនដែលខាន។
ឥឡូវមានដំរី ក្របី គោ រមាស រមាំង ប្រើស ក្ដាន់ ជ្រូក ពស់ធំ ពស់តូច
ទាំងសត្វហើរ គឺកុក ក្រៀល បង្កៀលខ្យង ទុង ទោម ក្អែកទឹក ប្រវឹក ស្មោញ
ទាំងប៉ុន្មាន បានបបួលគ្នាមកបាចទឹកបឹងឲ្យរីង នឹងបានចាប់អស់
ត្រី អណ្ដើក កន្ធាយ ស៊ីជាចំណី។ បើដូច្នេះ សូមបងសុភាទន្សាយអាណិតជួយដោះទុក្ខអស់បងប្អូនខ្ញុំ
ឲ្យបានរួចពីភ័យម្ដងនេះ បងនឹងបានល្បីកេរ្តិ៍ឈ្មោះតទៅ រួចអស់យើងនឹងតបគុណបងសុភាទន្សាយឯង
យើងមិនភ្លេចគុណដរាបដល់អស់ជីវិត ។
ឯទន្សាយឮត្រីក្រាញ់និយាយអង្វរដូច្នោះក៏ឆ្លើយថា «បងត្រីក្រាញ់ទៅមុនចុះ
ទៅប្រាប់អស់បងប្អូនកុំឲ្យភិតភ័យ ចាំខ្ញុំជួយ ឲ្យរួចទុក្ខ កុំមានចិត្តបារម្ភឡើយ» ។
ត្រីក្រាញ់ក៏ត្រឡប់ទៅវិញ លុះព្រឹកព្រហាម ទន្សាយឡើងទៅមាត់បឹង ឃើញអស់សត្វកំពុងបាចទឹក
ក៏យកស្លឹកឈើដែលដង្កូវស៊ីធ្លុះៗមកធ្វើជាសំបុត្រ
ហើយស្រែកហៅអស់សត្វទាំងនោះថា «នែ !
បងប្អូនទាំងអស់ចាំស្ដាប់ខ្ញុំ ត្បិតព្រះឥន្ទលោកឲ្យខ្ញុំនាំសំបុត្រមកប្រាប់គ្រប់គ្នាថា
ព្រះឥន្ទ្រលោកមកកាច់ជើងត្រុំ ប្រមុំជើងអក កាប់ក្បាលឆ្កែចចក
ដកភ្លុកដំរីស» ។ អស់សត្វឮសំបុត្រព្រះឥន្ទ្រដូច្នោះ ភ័យណាស់ ផ្អើលបោលជាន់គ្នា ពានលើដំរី ក្របី រមាស រមាំង រួចស្ទុះបោលទៅជាន់លើទំនប់ពស់ថ្លាន់
ដាច់ខ្លួនជាពីរជាបីកំណាត់ ធ្លាយទំនប់លិចទឹកស្លាប់អស់។ សត្វទាំងនោះក៏ក្លាយទៅជាចំណីត្រីវិញ។
តាំងពីថ្ងៃនោះមក អស់សត្វទាំងពួងកោតខ្លាចប្រាជ្ញាសុភាទន្សាយ
ទុកសុភាទន្សាយជាគ្រូបាអាចារ្យទាំងអស់ ។
អណ្ដាតជាអាទិកន្លង ស្លាប់ផង រស់ផង
ពីព្រោះអណ្ដាត
